Barcelona
Door Joop Neven
In navolging van familie en vrienden, zijn we de afgelopen dagen in Barcelona geweest. Volgens velen een prachtige stad. Niets is teveel gezegd. De prachtige kathedraal de Sagrada Família was voor mijn vrouw en mij het absolute hoogtepunt. In 1883 begon de architect Gaudí zijn levenswerk. Nu 128 jaar later genieten 1.2 miljoen mensen per jaar van deze nog steeds onvoltooide kerk. Indrukwekkend is de schitterende lichtkoepel in het middenschip, schijnend op de gekruisigde Jezus. De prachtige sculpturen en ramen getuigen van De Redder der wereld. Het persoonlijke geloof van Gaudí komt hierin op indrukkenwekkende wijze tot uitdrukking.
Al verder wandelend genieten we van de vele gevels, de steegjes, de cultuur en de heerlijke tappas. Maar gaande weg ontkom je niet aan de schrijnende tegenstelling. Aan de pijn van deze wereld. Arm en rijk, tot zeer rijk, zijn, zoals bijna in elke stad, vertegenwoordigd. De zwerver die uit de vuilnisbak zijn dagelijkse eten moet zien te krijgen en de zakenman met zijn enorme jacht, van naar men zegt 1 miljoen per meter. Het blijft aangrijpend om te zien hoe mensen moeten zien te overleven, elke dag weer een strijd voeren om de dagelijkse levensbehoefde te krijgen. Als opgejaagde dieren worden ze van de ene plek naar de andere verjaagd, nooit een rustig moment. Al mijmerend denk ik, zou de zakenman niet een meter van zijn jacht kunnen missen en 1 miljoen beschikbaar kunnen stellen aan de daklozen?
En dan… zomaar op zondagochtend tijdens een stadswandeling, lopen we langs een kerk, een Catalaanse man nodigt ons hartelijk uit om binnen te komen. We nemen deze uitnodiging aan. Het orgel speelt, mooie tonen vullen de kerk, we nemen plaats in de kerkbank, en samen beleven we een moment van bezinning. Intens gelukkig zitten we daar te genieten van het orgelspel. Een moment is de pijn van de wereld buiten gesloten. Maar die zwerver blijft maar door mijn hoofd spoken. En plots schiet het gedicht van da Costa door mijn hoofd.
Moe geworsteld en ontwapend,
Tot geen afval meer in staat.
Als de Here God in allen
en in allen alles is,
Zal het licht zijn, eeuwig licht zijn,
Licht uit licht en duisternis !”
(Isaäc da Costa, 1798-1860)
Nou, moe geworsteld is de zwever. Wat de uiteindelijke toekomst betreft kan de zwever en zakenman gerust zijn. Het kruis in de Sagrada Família zegt ons:
Wijder dan alle zeeén reikt God zijn armen
Zover rekt zijn erbarmen,
De dwarsbalk van het kruis is het teken,
God raakt geen elektron kwijt.
Intussen maakt de misdienaar het liturgisch centrum klaar, maar wij wachten de preek niet af. Soms zijn woorden overbodig en spreken de tonen van de muziek troostrijke woorden. Buiten gekomen vervolgen we weer onze stadswandeling, bemoedigd en al. Alleen…, die zwerver hè, daar heb ik op dit moment geen oplossing voor. In die grote Sagrada Familia is nog wel wat ruimte. Daar is het koel en droog. Onder de lichtkoepel aan de voeten van de gekruisigde Jezus. Ach. Onzin natuurlijk. Dat is de Spaanse zon die er met mijn gedachte vandoor gaat.
Comments (0)