Men zegt soms: de exclusiviteit van het heil voor de Joden wordt/is weg­geno­men. Het heil is echter van meet af aan niet exclusief, maar inclusief. Als God begint met Abra­ham, staat er meteen bij: in u zullen alle ge­slach­ten van de aarde geze­gend worden. God sluit dus in en niet uit. Van meet af aan heeft God in dat ene volk alle volken besloten. Als God er één uit­kiest, doet Hij dat met het oog op allen. Abraham wordt uitgekozen met het oog op de uitersten der aarde.

Eén voor allen is een van de grondregels voor het bijbelse denken. D­an zie je ook, dat die ene soms een spiegel wordt van de ver­kiezing, maar soms ook van de verwerping. Uiteindelijk komt dat in de Messias tot een climax: Hij is de uit­ver­ko­re­ne, maar Hij draagt de verwerping. De Uitverkorene wordt de Ver­­­­wor­pene.  Daarom kun je buiten de Messias ook nooit spreken van verkiezing of ver­wer­ping. Deze dingen kun je niet opsplitsen. Je kunt niet zeggen: daar heb je de verkiezing en daar heb je de verwer­ping of: daar heb je de ge­nade en daar heb je het gericht. God is één. Zijn gericht is genade en zijn genade is gericht. De paradox is: de verworpene wordt verkoren.

Dit artikel is gepost op 31-03-2014 om 18:55 en is opgeslagen onder Studies van Dr. K.D. Goverts. U kunt de reakties volgen via de RSS 2.0 feed. U kunt een reaktie achterlaten, of trackback naar uw eigen website.