De Joden stelden zich voor, dat hier, onder het Tempelaltaar van Je­ru­zalem, het vergoten plengoffer heel het heelal ondersteboven zette door zijn schok­ken­de werking; zowel de onderwereld als de hemelen. Het klimaat zou er ge­heel van omslaan.

Het offer van Jezus’ bloed heeft inderdaad de onderwereld en de he­me­len be­wo­gen. Toen kwam de grote ommekeer. Er ligt in die uitgieting van het le­ven­brengend water onder het al­taar een symboliek van grote dimensie.

Op de plaats van het brandofferaltaar staat nu de Mohammedaanse Rots­koe­pel. Binnengekomen ziet men een reusachtige steen. De Mo­hammedanen zeg­gen, zonder de draagwijdte van hun woorden te be­seffen: ‘Dit is de steen, die de mond van de afgrond afsluit’. En ook: ‘Op de zuil, die deze steen onder­steunt, rust de ganse wereld’.

We denken dan aan Psalm 118, de Psalm die ook op het Loof­hut­ten­feest zo’n grote plaats innam: de steen die de bouwlieden versmaad hebben, is tot een hoeksteen geworden.

Dit artikel is gepost op 09-10-2011 om 19:03 en is opgeslagen onder Korte stukjes. U kunt de reakties volgen via de RSS 2.0 feed. U kunt een reaktie achterlaten, of trackback naar uw eigen website.