“Gij dan zult volmaakt zijn, gelijk uw hemelse Vader volmaakt is”. {Matth.5:48}.

Zo wordt de mens dus navolger van God. Gij zult zijn, gelijk uw Vader is. Gij zult zijn… dat is een belofte. Dat is niet een zweepslag: je moet nou eens zorgen, dat je volmaakt wordt. Nee, het is een uitzicht ge­ven óp. Want jouw hemelse Vader is het ook. Het kenmerk van kin­­de­ren, van zonen is dat ze op hun Vader gaan lijken. Ze zijn we­zens­ver­want aan hun Vader. Dat woord volmaakt heeft nogal wat misverstanden opgeroepen. Dat woord is ook weer vaak nogal wettisch opgevat. Maar dan zit je weer in die eer­ste fase van kennen, dan ga je weer waarnemen. Zo doen wij dat vaak dan bij ons zelf ook. En als we dan ons zelf be­schou­wen om onze graad naar de volmaaktheid te meten, dan zijn we in dat op­zicht vaak te­leurgesteld. De gangbare gedachte omtrent het begrip volmaakt­heid is dan, dat de mens tot in de kleinste puntjes geen enkele steek meer laat vallen. Die mens moet dan aan duizend en één kleine ‘eisjes’ voldoen. En als hij dan door dat examen heen komt, dan is hij volmaakt, ‘eiselijk’ vol­maakt. Dat zijn dan die ontledingen. Zo kun je dan jezelf gaan ont­le­den en je graad van onberispelijkheid gaan meten. Maar dan is er altijd wel weer wat om te berispen. Het begrip volmaakt is echter niet een ‘ontledings-begrip’, het is geen wet­tisch punt, maar het is een grondhouding. Als dan die grond­hou­ding in jou is, dan zullen van daaruit je daden volgen. Die grond­hou­ding is dus het punt waar alles om draait.

Vanuit de Hebreeuwse grondtekst betekent het woord volmaakt ei­gen­­lijk vol­ledig, totaal. Je zou kunnen zeggen: Volmaakt wil zeggen: de mens is een geheel; de mens reageert dan in zijn totaliteit. Geen enkel deel van die mens is dan anders dan het geheel. Kortom: een mens uit één stuk! Je zou deze tekst ook kunnen lezen als: “Gij dan zult mensen uit één stuk zijn, gelijk uw hemelse Vader ie­mand uit één stuk is”. Dat is dan juist ook het unieke van God: Hij is een God, die vanuit zijn ge­heelheid komt. Als God tot je komt, komt Hij als één geheel. Hij is niet een God met twee aangezichten. God houdt nooit een ka­rak­tertrek achter de hand. Niet: Ik ben nu nog goed gestemd jegens jou, maar Ik heb ook nog een andere kant. Van God gaat die drei­ging nooit uit. God houdt nooit een slag om de arm. Dat is juist iets wat bij God onmoge­lijk is. God zal nooit aardig ‘doen’. Hij is de onveranderlijke.

Dit artikel is gepost op 01-07-2013 om 18:55 en is opgeslagen onder Studies van Dr. K.D. Goverts. U kunt de reakties volgen via de RSS 2.0 feed. U kunt een reaktie achterlaten, of trackback naar uw eigen website.