Een koning had twee zonen. De een was wijs en de ander was dwaas. De ko­ning liet de dwaas benoemen tot minister van financiën. Hij mocht de schatkist beheren. De wijze gaf hij geen enkele functie. Hij zei: jij moet je maar terug­trek­ken in een een­zaam huis. De mensen verbaasden zich daar­over en zeiden: hoe kan dat nu? Hoe kan de koning nu zoiets doen! Hij geeft de sleutels van de schatkist aan die dwaze zoon! En daar hangen alle dingen in het koninkrijk van­ af. De koning antwoordde en zeide: is dat zo vreemd? Is er dan zoveel wijs­heid nodig om geld te beheren en om geld te geven aan degenen die het nodig hebben? Maar mijn wijze zoon is geze­ten, solitair, helemaal alleen en hij mediteert. En dankzij zijn wijze raadgevingen komen de bronnen naar je toe, de bronnen van rijkdom en van kennis. En dan kan mijn andere zoon die bron­nen uitdelen. Mijn wijze zoon heeft geen enkele titel nodig, geen functie en geen bediening, geen ministerschap. Hij heeft zijn kwali­tei­ten en daardoor is hij een bron van overvloed.

Rabbi Nachman zet er dan nog één zinnetje achter als conclusie. Dat zinnetje is een beetje riskant. Een zinnetje voor de goede verstaan­ders, een zinnetje ook om eindeloos over door te denken. Het is ook een zin die je niet uit zijn verband moet halen en waar je heel voorzichtig mee om moet ­gaan. Het geeft af en toe wel te denken, je moet er ook nooit iemand mee ver­oor­delen. Rabbi Nachman zet er dan onder: U kunt hieruit concluderen dat de rechtvaardigen geen wonderen doen.

Dit artikel is gepost op 25-08-2011 om 19:46 en is opgeslagen onder Chassidische vertellingen. U kunt de reakties volgen via de RSS 2.0 feed. U kunt een reaktie achterlaten, of trackback naar uw eigen website.