In Romeinen 8 staat het woord: Abba, Vader; een Aramees woord.

“Maar gij hebt ontvangen de Geest van het zoonschap, door welke wij roepen: Abba, Va­der”{Rom.8:15}. We zeggen ‘Abba, Vader’, dat klinkt zo intiem. In het woord Abba zit in we­zen heel het geheim van de wereld­ge­schie­de­­nis, want dat woord be­gint met een alef – א (één), dan komt de bet – ב (twee) en dan ga je weer naar de alef – א (één). Oorspronkelijk kom je vanuit die een­heid, dan ga je naar de ‘tweeheid’, maar uiteindelijk kom je weer bij de eenheid te­recht. Eén – twee – één: dat is heel de weg van een mens door het leven. Je begint als een­­­heid, dan ervaar je in je leven de tweespalt, de twee, de twijfel, de du­­­­ali­teit, de gespleten­heid, de Spal­tung, de splitsing, waarbij van alles uit elkaar gaat. Soms gaan de wegen uit elkaar en je zit met die bet, met die twee en je probeert de zaken weer bij elkaar te krijgen, maar dat wil maar niet lukken. Je ervaart de breuk, net zoals de pro­feet Eze­chiël, die twee stukken hout moest nemen om daarmee iets uit te beel­den. Hij pro­fe­teer­de toen echter over de hereniging van Juda en Israël. Telkens zie je die tweespalt; er zijn twee delen ontstaan en je ervaart de ge­bro­­­kenheid van het bestaan. Het woord abba zegt, dat je uiteindelijk weer één wordt van­­binnen, want abba eindigt met een alef.

Abba is eigenlijk het eerste woord, dat het kleine kind zegt: Pappa.  Va­der en moeder staan bij het wiegje en wachten op dat eerste woord.  Het kind kan ook imma (moeder) zeggen. Imma of abba, mama of pappa. Dat eerste woord vangen de ouders op als een kostbare parel. Ons kind heeft wat gezegd! Dat is een van de mooiste momenten in het leven van ouders en ze verstáán hun kind. De taal is begonnen. Vandaag begon het woord in ons kind. Imma (mama) begint en eindigt ook met een alef en in het midden van dat woord staat de mem – מ, de letter van de tijd.  Je begint met de alef en dan ga je door de tijd heen en je ein­digt weer met de alef.  Zo is de weg van de mens en het is niet aan de mens zijn weg te ver­staan en zeker niet te kiezen, want alle man gaat die weg door de tijd heen.

De vader en de moeder staan bij de wieg en als ze misschien zich daar wat bezinnen op datgene wat hun kind zegt en enigszins filosofisch van aard zijn, kijken die vader en moeder elkaar over dat wiegje aan en zeg­gen ze tegen el­kaar: Tjonge, dat is nu toch ook wat! Dat we dàt nu van dat hummeltje moeten horen! We hadden ook Romeinen 8 kun­­nen lezen of Galaten 4. ’t Is maar wat u wilt! Voor de een staat het in Ro­meinen 8 en voor de ander ligt het in een wiegje. Het staat ook in Psalm 8. “Uit de mond van kinderen en zuigelingen hebt Gij lof bereid. {Ps.8:3}.  Dus als de Grieken en de Jo­den het allebei zeg­gen, dan is het zeker waar! “Uit de mond van kinderen en zuigelingen hebt Gij sterkte gegrondvest, uw tegenstanders ten spijt { Ps. 8:3}.

“Sterkte gegrondvest, lof bereid” staat zowel in de Hebreeuwse als in de Griek­se tekst. Abba: het geheim van de één naar de twee en van de twee weer naar de één, want in het mid­den staat er tweemaal een bet.  Dus je gaat van de alef naar de bet en van de bet weer naar de alef. Het is niet aan de man om zijn weg te kie­zen, want die weg wordt je al uitgelegd door de mond van een zui­ge­­ling. Dus als je daar wat tegenin wou brengen, ben je al te laat. Want het is al gezegd en de kleine heeft het gesproken en daarin sprak de mond der waarheid. Is het niet een wonderlijk geheim, dat het kleine kind dat zegt en dat het kleine kind daarmee de weg aangeeft?

Dit artikel is gepost op 29-03-2014 om 20:37 en is opgeslagen onder Studies van Dr. K.D. Goverts. U kunt de reakties volgen via de RSS 2.0 feed. U kunt een reaktie achterlaten, of trackback naar uw eigen website.